10 czerwca br. w tunelu pod Martwą Wisłą w Gdańsku, najdłuższym tunelu drogowym w Polsce, miał miejsce eksperyment ewakuacji, w którym udział wzięło 90 ochotników w różnym wieku. Pierwszy eksperyment ewakuacji z udziałem 50 studentów Wydziału Górnictwa i Geoinżynierii przeprowadzono w tunelu Emilia w Lalikach w październiku 2016 roku.
Tunel pod Martwą Wisłą w Gdańsku, łączący węzeł „Ku Ujściu” z węzłem „Marynarki Polskiej”, liczy 1 378 m długości i przechodzi pod dnem rzeki. Obiekt składa się z dwóch niezależnych nitek prowadzących ruch w przeciwnych kierunkach. Nachylenie tunelu wynosi 3,1% na długości 823 m i 4% na długości 552 m. Tunel wyposażony jest w 7 wyjść ewakuacyjnych do stref bezpieczeństwa, oddalonych od siebie od 115 m do 175 m. Droga do stref oznaczona jest podświetlanymi znakami rozmieszczonymi co 25 m.
Badania ewakuacji w skali rzeczywistej przeprowadzono z wykorzystaniem nietoksycznego, zimnego dymu tak, by warunki panujące podczas eksperymentu w jak największym stopniu odzwierciedlały warunki podczas pożaru - największego zagrożenia w czasie eksploatacji. Ponadto, dla zapewnienia bezpieczeństwa uczestników, eksperyment przeprowadzono przy udziale Straży Pożarnej, Policji oraz służb medycznych. Na czas prowadzenia badań tunel został zamknięty dla ruchu pojazdów.
Przepływ ewakuowanych osób, jak i obserwacje zachowań uczestników eksperymentu, prowadzono przy wykorzystaniu kamer zlokalizowanych przed autokarem w tunelu drogowym, wewnątrz pojazdu, przy przejściach poprzecznych prowadzących do drugiej nawy tunelu, w drugiej nawie tunelu, przed portalami tunelu oraz w innych wybranych miejscach. Ponadto, z powodu bardzo słabej widoczności, w pobliżu autokaru wykorzystano kamerę termowizyjną w celu obserwacji zachowań osób ewakuujących się. Dla precyzyjnego pomiaru czasu ewakuacji każdej jednostki organizatorzy wykorzystali technikę Chronotrack opartą na technologii UHF.
Uczestnikami badania byli ochotnicy, którzy informację o eksperymencie uzyskali z mediów m.in. TVN24, Radia Eska, Radia Zet, Radia Gdańsk i Facebooka. Podczas pierwszej próby eksperymentu osoby te nie otrzymały żadnej informacji na temat: przebiegu badania, zasad zachowania się, obecności dymu, infrastruktury tunelu (obecności i rozmieszczenia wyjść ewakuacyjnych, miejsca zatrzymania autokaru). Autokar prosto z Centrum Zarzadzania wjechał do tunelu. Sygnał do rozpoczęcia ewakuacji dla uczestników eksperymentu był analogiczny jak w przypadku rzeczywistego zdarzenia wybuchu pożaru. W tunelu pojawiło się zadymienie oraz uruchomiona została procedura pożarowa (m.in. oświetlenie pożarowe, komunikaty głosowe, alarm pożarowy). Organizatorzy nie dali żadnego sygnału do rozpoczęcia ewakuacji, jak również kierowca autokaru, który znał plan eksperymentu został poproszony o pozostanie na swoim miejscu i zachowanie neutralnej postawy (nieudzielanie wskazówek uczestnikom oraz nie ujawnianie planu eksperymentu), za wyjątkiem otwarcia drzwi w autokarze po usłyszeniu alarmu pożarowego.
Kolejny eksperyment przebiegał w analogicznych warunkach. Po każdym badaniu uczestnicy wypełniali ankiety, opisując w nich również swoje spostrzeżenia. W ostatniej próbie 40 z 90 uczestników otrzymało zadanie symulacji danego schorzenia, urazu lub innego uszczerbku na zdrowiu w wyniku kolizji pojazdów i występującego w konsekwencji pożaru w tunelu. Badano czas dojazdu Staży Pożarnej na miejsce zdarzenia oraz przebieg procesu segregacji rannych. Segregacja poszkodowanych polega na zapewnieniu ewakuacji i udzieleniu pierwszej pomocy w takiej kolejności, aby uratować jak największą liczbę osób.
Badanie przeprowadzili naukowcy z Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie: dr hab. inż. Jarosław Wąs z Wydziału Elektrotechniki, Automatyki, Informatyki i Inżynierii Biomedycznej, dr inż. Natalia Schmidt-Polończyk z Wydziału Górnictwa i Geoinżynierii, mgr inż. Jakub Porzycki z Wydziału Elektrotechniki, Automatyki, Informatyki i Inżynierii Biomedycznej.
Źródło: AGH
