Przekazy wizualne w środowisku drogi pełnią różne funkcje. Mogą to być przekazy niezamierzone, czyli informacje emitowane przez różne składowe elementy drogi. Są to podstawowe przekazy płynące z jezdni, krawężników, poboczy, z ich wyglądu, kształtu itp., warunkujące poruszanie się pojazdem. Należałoby w tym miejscu wspomnieć też innych użytkowników drogi, którzy swoją obecnością oraz zachowaniem także tworzą sferę przekazów wizualnych – tu przekazów nieintencjonalnych.

W niniejszych rozważaniach zawęzimy się do informacji intencjonalnych, czyli komunikatów wizualnych, które ktoś świadomie zapisał w formie graficznej, wizualnej. Są to informacje „nadane”, wyemitowane w celu, aby były odebrane przez innych.

Wśród doświadczonych projektantów komunikacji wizualnej, czy też produktu (nierzadko określanych jako projektantów 2D oraz 3D) istnieje przekonanie, iż przemyślany pod wszelkimi możliwymi względami projekt daje również jakość estetyczną. Jeżeli projektant dostrzeże i uwzględni potrzeby odbiorcy, zagadnienia funkcjonalności, czy technologiczne (w tym kwestie materiałowe i narzędziowe), a także sferę psychologiczną, to najczęściej o estetykę nie będzie potrzeby dodatkowo się martwić.

Komunikaty płynące z inżynierii drogi

Wizualne elementy ograniczające jezdnię są dla każdego kierowcy oczywistością. Jednak w różnych warunkach jazdy pożądane jest, by „ramy jezdni”, w których pojazd ma się zmieścić, były dobrze widoczne. Pomocne są tu często „linie krawędziowe” (P-7) oraz urządzenia bezpieczeństwa ruchu drogowego. Są to między innymi „tablice prowadzące” (U-3), „tablice rozdzielające” (U-4) oraz „tablice kierujące” (U-6 i U-21) itp. Celem tych urządzeń jest ukierunkowanie pojazdów na drodze, zwłaszcza na łukach, czy w rejonie rozdzielania się kierunków, albo i też w rejonie skrzyżowań. Pod wieloma względami te tablice są sobie pokrewne, jednak sposoby ich stosowania, a zatem prowadzenia kierowcy, różnią się znacznie i zależy to zarówno od tradycji ich stosowania, ale i czasem… od przypadku. Dotyczy to nie tylko polskich dróg, ale i niejednokrotnie dróg krajów europejskich.

Fotografie 1 i 2 pokazują różne sposoby oznakowania dla takiej samej (topologicznie) sytuacji. Dodatkowo na zdjęciu po lewej orientacja grota strzałki na „tablicy rozdzielającej” (U-6) jest odwrotna w stosunku oznakowania poziomego. Natomiast na zdjęciu po prawej zastosowano „tablicę prowadzącą dwustronną” (U-3e). W związku z powyższym można mieć wątpliwości, czy te wizualne komunikaty dotyczące praktycznie takiej samej sytuacji są w pełni funkcjonalne, a i zarazem estetyczne.

Oznakowanie poziome, jako uzupełnienie przekazów z drogi

Oznakowanie poziome to kolejny zestaw elementów informacyjnych na drodze i można zaobserwować bardzo różne praktyki w jego stosowaniu.  Przykładowo linia podwójna ciągła, która jest przerywana co chwilę, jest mało funkcjonalna, a wręcz może być myląca. Śledząc takie oznakowanie jesteśmy bez przerwy informowani o pojawiających się wyjazdach z boku, czy to z bramy, czy z podrzędnej uliczki, a sens takiego oznakowania zatraca się. Przestaje ono być ciągłe i zdarza się, iż kierowca nie zwraca już na nie uwagi. W niektórych krajach, w analogicznych sytuacjach stosuje się po prostu linię przerywaną (być może odpowiednio „zagęszczoną”). Pominąwszy aspekty czytelności takiego oznakowania, należy dodać, iż nie jest ono estetyczne (fot.3).

W innych sytuacjach napotykamy na bardzo funkcjonalne oraz i estetyczne zastosowanie podwójnej linii ciągłej, np. o szerszym niż tradycyjnie wymiarze, gdzie pośrodku umieszczono rozdzielający pas koloru czerwonego (fot. 4).

Tweet