Recykling w mieszarce stacjonarnej
W przypadku tej metody wykonawca musi się liczyć z istotną zmianą niwelety. Ze względu na to, że nie jest to proces wykonywany bezpośrednio na drodze, warstwy starej nawierzchni, na której będzie układana później mieszanka MCE, trzeba wybrać odpowiednią głębokość. Dariusz Biel podkreślił, że w przeciwieństwie do sposobu wytwarzania na miejscu, masa jest lepiej rozkładana, jednak recykling w mieszarce stacjonarnej odbywa się wolniej.
Na początku procesu technologicznego stare warstwy nawierzchni zostają sfrezowane, a destrukt asfaltowy zostaje zebrany i dowożony do mieszarki stacjonarnej. Tam dopiero następuje mieszanie z dodatkiem emulsji asfaltowej, cementu i kruszywa doziarniającego. Po wymieszaniu następuje załadunek na samochód, transport do miejsca, z którego destrukt został pobrany i rozłożenie warstwy MCE.
Wśród problemów przy stosowaniu recyklingu na zimno Dariusz Biel wymienił:
- niejednorodność podbudowy recyklowanej wynikającą z niejednorodności starych warstw, na których wykonywany jest recykling,
- wyłączenie z ruchu odcinków z warstwą MCE na okres 7 dni od wykonania,
- ograniczenia frakcyjne, to jest konieczność dobrego rozpoznania podłoża starych nawierzchni, gdyż maksymalny wymiar ziaren kruszywa w istniejącej podbudowie nie powinien przekraczać 80 mm (większe mogą uszkodzić bęben recyklujący).
Ponadto recyklingowi z dodatkiem środka EN-1 mogą być poddane warstwy nawierzchni zawierające powyżej 20% frakcji pylastych (jeśli jest ich mniej, środek EN-1 nie będzie spełniał swoich funkcji). Mieszanka MCE powinna być wbudowywana w temperaturze powyżej 50C ze względu na wiązanie cementu i rozkład emulsji asfaltowej.
Recykling na gorąco
Remiksing
Remiksing wykonuje się na miejscu lub w otaczarni przy minimalnych utrudnieniach w ruchu, prace postępują szybko i przy wykorzystaniu materiału już wbudowanego. W ten sposób uzyskiwana jest warstwa bardzo dobrze połączona z pozostałymi, nie recyklowanymi warstwami. Po zastosowaniu tej metody geometria drogi zostaje poprawiona (spadki poprzeczne i profil podłużny) i zyskuje się spoinę podłużną bez stosowania dodatkowych zabiegów lub materiałów uszczelniających.
- Przy tej metodzie używa się urządzenia do nagrzewania wstępnego, samochodu z kruszywem doziarniającym z uzupełniającą mieszanką doziarniającą, remiksera z płytami do podgrzewania warstwy recyklowanej i walca do zagęszczania – poinformował przedstawiciel krakowskiego ZDW. W pierwszej kolejności następuje frezowanie i łączenie z emulsją asfaltową. Później dodawane jest jeszcze mieszanka doziarniająca i wszystko razem zostaje zmieszane. Następnie warstwa zostaje rozprowadzona przez podajnik ślimakowy, wstępnie zagęszczona i wyprofilowana.
Remiksing plus
Recykling na gorąco metodą remiksingu plus jest również wykonywany na miejscu. Tym pracom towarzyszą minimalne utrudnienia w ruchu, a prace postępują dość szybko. W tej technologii wykorzystywany jest materiał już wbudowany. Cechą, która odróżnia tę metodę od poprzedniej jest wykonywanie dwóch warstw bitumicznych (ścieralną na remiksowanej) w jednym przejściu zestawu maszyn. Warstwy sąsiadujące - podłoże, remiksowana i nowa powierzchnia z mieszanki mineralno-asfaltowej - są ze sobą bardzo dobrze połączone. Podobnie jak przy remiksingu następuje poprawa geometrii drogi oraz powstaje spoina podłużna bez dodatkowych zabiegów i materiałów. Ponadto następuje odnowa i wzmocnienie istniejącej konstrukcji.
W technologii remiksing plus mieszanka do warstwy ścieralnej podawana jest dopiero na drugi zestaw rozdzielacza ślimakowego. Następuje wstępne wyprofilowanie i zagęszczenie tej warstwy na wcześniej przygotowanej warstwie zremisowanej.
Dariusz Biel jako najistotniejsze cechy nawierzchni wykonanej w technologii remiksing plus wymienił:
- dobre połączenie układanych warstw (przenikanie w strefie styku – „zazębianie” się warstw),
- „współpracę” ułożonych warstw zapewniającą prawidłowe zachowanie konstrukcji wielowarstwowej,
- szczelność wykonanej spoiny podłużnej „na gorąco”.
Dariusz Biel równocześnie podkreślił, że remiksingu nie można stosować do warstw bitumicznych zawierających składniki smołowe. Ponadto warstwy leżące poniżej warstwy remiksowanej powinny charakteryzować się odpowiednią nośnością i odpornością na odkształcenia lepkoplastyczne. - Stosowanie metod remiksingu nawierzchni, w której znajdują się różne urządzenia, np. studzienki, włazy, zawory, może sprawiać trudności techniczne i organizacyjne. Dotyczy to zwłaszcza ulic miejskich. Problem stanowi również brak kontroli nad składem warstwy remiksowanej – zaznaczył D. Biel.
Ilona Hałucha
Prezentacja - Dariusz Biel (PDF, 16 MB)
- «« poprz.
- nast.
