Artykuły

Na południowym odcinku drogi krajowej nr 7 występuje 16 form osuwiskowych, opisanych w tym artykule. W tym pięć osuwisk jest aktywnych.

1) Osuwisko w km 675+730 - 675+810, jezdnia lewa drogi, m. Libertów.

Osuwisko powstało w 1970 roku. Próby zabezpieczania skutków, jakie wywołały ruchy osuwiskowe na prawie 100 m, odbywały się w 1972 roku, ale bez powodzenia. W ramach doraźnych prac zabezpieczających wykonywano nowe nakładki bitumiczne w miejscu obniżania się nawierzchni. Droga przechodzi w tym miejscu w połowie naturalnego zbocza, gdzie poniżej korony drogi ukształtowane jest obniżenie terenu, jednak brak wyraźnych form morfologicznych, w tym krawędzi bocznych i jęzora osuwiska. Osuwisko jest nadal czynne, czego najlepszym przykładem była sfałdowana w niebezpieczny sposób nawierzchnia jezdni w kierunku Krakowa. Osuwisko posiada numer ewidencyjny MPL 0030. W latach 2007-2008 osuwisko podlegało zabezpieczeniu wg projektu podczas trwającej obecnie przebudowy drogi krajowej nr 7 na odcinku Libertów – Myślenice.

2) Osuwisko w km 676+750 - 676+835, jezdnia prawa drogi, m. Gaj, miejsce znane jako osuwisko „Gaj I”.

Jego powstanie datuje się również na rok 1972. Znajduje się na zboczu górotworu, w którym zaczyna się morfologicznie flisz karpacki. Zbocze nachylone jest w kierunku północnym. Budowa drogi w tym miejscu spowodowała najprawdopodobniej zaburzenie naturalnych warunków wodnych występujących w zboczu. Następowały lokalne zsuwy skarpy wysokiego nasypu przy prawej jezdni wraz z deformacją nawierzchni i poboczy. W 1972 roku podjęto skuteczną próbę zabezpieczenia osuwiska. W 1989 roku nastąpiło oberwanie północnej skarpy nasypu przy prawej jezdni na dużej powierzchni. Oberwaną skarpę umocniono narzutem kamiennym, wykonano studnie chłonne, dreny oraz system sączków (odprowadzenie wód wypływających w nasypie), a także rynny spustowe i przejętą w ten sposób wodę powierzchniową skierowano do ułożonych u podnóża skarpy korytek betonowych. Do tej chwili osuwisko nie wykazuje zmian w nawierzchni i korpusie drogi - jest stabilne.

3) Osuwisko w km 677+600 - 677+740, jezdnia lewa, m. Gaj, znane jako „Gaj II”.

Powstanie tego osuwiska jest związane (tak jak pozostałych wymienionych dotychczas) z modernizacją i przebudową drogi Kraków - Zakopane w latach 70. ubiegłego wieku. Osuwisko powstało na naturalnym zboczu górotworu i skierowane jest w stronę naturalnego wąwozu o dużym pochyleniu. Korona drogi prowadzona jest tu w łukowatym nasypie i jezdnia lewa wykazuje ciągłe deformacje z widocznym zarysem krawędzi odłamu. Osuwisko było dwukrotnie zabezpieczane - w 1972 i w 1999 roku, ale bez powodzenia. Doraźne prace zabezpieczające polegające na wykonywaniu nowych nakładek bitumicznych w miejscu obniżania się nawierzchni nie przyniosły spodziewanych efektów.

4) Osuwisko w km 677+870 - 677+920, jezdnia lewa, m. Gaj, znane jako „Gaj III”.

Osuwisko powstało w 1970 roku z przyczyn podobnych jak powyżej - droga prowadzona w nasypie na zboczu góry w terenie potencjalnie osuwiskowym (tutaj sięga flisz karpacki, który przy większych pochyleniach i zmianie warunków wodnych wykazuje tendencje do obsuwania się). Ruchy mas ziemnych nie czyniły tu dużych szkód oraz nie powodowały większych i budzących niepokój deformacji w nawierzchni jezdni. Przedstawiona poniżej fotografia pokazuje zdeformowane zbocze z rosnącą w różnych kierunkach roślinnością, na skutek powolnego ruchu mas gruntowych. Doraźne prace zabezpieczające, polegające na wykonywaniu nowych nakładek bitumicznych w miejscu obniżania się nawierzchni nie przynoszą oczekiwanych rezultatów. Osuwisko pod względem rozmiaru zalicza się do form dużych, a pod względem aktywności - do form aktywnych. Osuwisko posiada numer ewidencyjny MPL 0031.

5) Osuwisko w km 678+825 - 678+875, jezdnia prawa, m. Mogilany.

Osuwisko powstało w 1971 roku i od razu przystąpiono do jego zabezpieczeń. Dzięki temu dziś nie wykazuje żadnych ruchów poza wyciekiem wody z sączków. Na obszarze dawnego osuwiska znajduje się najdłuższy w Rejonie Kraków przepust pod całym korpusem drogowym o długości 110 m.

6) Osuwisko w km 678+950 - 679+030, jezdnia prawa i lewa, m. Mogilany, znane jako „Mogilany I”.

Osuwisko powstało w 1970 roku przy przekroczeniu budowaną drogą doliny przecinającej stok. Dolina rozcinająca stok była bardzo podmokła, a utwory zwietrzelinowe (iły pylaste, zwietrzeliny ilaste łupków, łupki zwietrzałe) występujące w dolinie były silnie nasycone. Prawe zbocze doliny w strefie przyległej do drogi jest osuwiskowe, liczne szczeliny w gruncie, przepust został silnie zdeformowany (spiętrzona woda do 1,2 m powyżej górnej krawędzi wlotu przepustu), a jego wylot na długości ok 15 m został porozrywany. Korpus drogi - głównie nasypy - został również poważnie uszkodzony. Na podstawie wyników po przeprowadzonych badaniach gruntu stwierdzono, że przyczyną powstania osuwiska było przeciążenie powierzchni zbocza nasypem drogowym i nasycenie gruntu wodą. Do zabezpieczeń przystąpiono w 1972 roku. Odbudowano wzmocniony przepust żelbetowy, dodatkowo odwadniając warstwę nośnych iłołupków (na której przepust posadowiono) systemem sączków odwadniających i osuszających grunt. Zabezpieczenia te okazały się na tyle skuteczne, że dziś osuwisko nie wykazuje żadnych ruchów.

Tweet