Artykuły

Z najnowszego raportu o stanie technicznym nawierzchni dróg administrowanych przez GDDKiA wynika, że ponad 40% sieci dróg krajowych wymaga przeprowadzenia różnego rodzaju remontów – od wzmocnień poprzez wyrównania, po zabiegi powierzchniowe poprawiające właściwości przeciwpoślizgowe lub uszczelniające powierzchnie jezdni. Niestety, z raportu też wynika, że tendencja poprawy stanu nawierzchni obserwowana w ciągu ostatnich lat w tym roku zostanie zatrzymana. Zaniechanie remontów może bowiem spowodować wzrost stanu złego nawierzchni o około 5%.

Jak co roku Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad – Departament Studiów opublikowała raport o stanie technicznym nawierzchni sieci dróg krajowych. Dane do raportów zbierane są dzięki prowadzonym systematycznie pomiarom cech techniczno-eksploatacyjnych nawierzchni w ramach Systemu Oceny Stanu Nawierzchni (SOSN - ocena nawierzchni asfaltowych) oraz Systemu Oceny Stanu Nawierzchni Betonowych (SOSN-B). Dane odnoszą się one do sieci drogowej o długości prawie 18 000 km (długość dróg w rozwinięciu na poszczególne jezdnie). Są więc kompleksową prezentacją stanu technicznego nawierzchni dróg administrowanych przez GDDKiA.

W systemach SOSN oraz SOSN-B co roku gromadzone są dane o następujących cechach eksploatacyjnych nawierzchni: stanie spękań, równości podłużnej, głębokości kolein, stanie powierzchni, właściwościach przeciwpoślizgowych. Poszczególne parametry stanu nawierzchni wyznaczane są na podstawie pomiarów automatycznych oraz półautomatycznej oceny wizualnej i odnoszone do czterostopniowej klasyfikacji: A - stan dobry, B - stan zadowalający, C - stan niezadowalający, D - stan zły.

Zabiegi remontowe w systemie są określane w zależności od kombinacji ocen poszczególnych parametrów technicznych. W zależności między innymi od dominującego parametru wyznacza się zabiegi remontowe należące do jednej z trzech grup, które

w systemach SOSN oraz SOSN-B mają następujący wpływ na stan nawierzchni:

• wzmocnienie – grupa zabiegów poprawiających wszystkie oceniane cechy techniczno-eksploatacyjne nawierzchni;
• wyrównanie z warstwą ścieralną – grupa zabiegów poprawiających równość podłużną, likwidującą koleiny, polepszająca stan powierzchni i właściwości przeciwpoślizgowe;
• zabieg powierzchniowy – grupa zabiegów polepszająca stan powierzchni i właściwości przeciwpoślizgowe.

W założeniach systemu SOSN oraz SOSN-B stosuje się zasadę dominującego typu uszkodzenia oraz kryterium o hierarchii zabiegów. Jeżeli na danym odcinku zarejestrowano stan spękań w klasie D, to niezależnie od zanotowanych klas dla innych parametrów, przypisywany jest na całym odcinku zabieg wzmacniający. O wyborze zabiegu typu wyrównanie decydują dwa parametry: równość podłużna lub koleiny, natomiast w przypadku zabiegu powierzchniowego – są to stan powierzchni albo właściwości przeciwpoślizgowe.

Długość odcinków znajdujących się na poziomie krytycznym, a więc wymagających wzmocnień, wynosi łącznie ponad 850 km. Niespełna 2 040 km dróg potrzebuje wyrównań, a ponad 460 km zabiegów powierzchniowych. W sumie daje to zakres dróg do natychmiastowego remontu, wynoszący ponad 3 350 km. W ocenie autorów raportu jest to wielkość mniejsza w porównaniu z notowaniami uzyskanymi w roku poprzednim. Ponadto zaznaczają oni pozytywny, utrzymujący się trend spadkowy w długości odcinków wymagających wzmocnień i wyrównań nawierzchni.

W asortymencie robót do natychmiastowego wykonania, podobnie jak w roku poprzednim, przeważają zabiegi typu wyrównanie (11,5%), natomiast szacowany zakres wzmocnień sięga 4,8% długości sieci dróg krajowych.

Wśród zabiegów na poziomie ostrzegawczym, które obejmują zabiegi planowane i konieczne, przeważają także wyrównania. Z raportu wynika, że łącznie oba te typy zabiegów, stosunkowo najbardziej kosztowne, należy zaplanować i wykonać na sieci dróg o długości prawie 5 500 km – jest to jednak o około 700 km mniej niż w roku poprzednim.

Stan nawierzchni dróg krajowych jest silnie zróżnicowany w poszczególnych regionach kraju. Większość parametrów notuje odmienne rozkłady powodując, że potrzeby remontowe w poszczególnych województwach są różne.

W kilku województwach odcinki o złym stanie technicznym występują wyraźnie częściej niż średnia krajowa, a w województwach małopolskim i kujawsko-pomorskim wielkość ta jest o około 1,4 większa od średniej krajowej. W województwach tych tylko około 73% sieci dróg krajowych nie wymaga przeprowadzenia natychmiastowych remontów.

Tweet