Artykuły

Polityka lokalna samorządu jest kształtowana przez Radę Gminy, a następnie realizowana w zakresie płatnego parkowania, przez gminny zarząd dróg i zarządzającego ruchem. Mimo zbyt wielu ograniczeń zawartych w prawie ogólnie obowiązującym, pozostał jeszcze gminom  pewien margines swobody oddziaływania na skuteczność wprowadzanego lub już działającego płatnego parkowania. Czy polityka lokalna samorządu jest racjonalna w granicach możliwości gminy? Jakie działania lub zaniedbania gmin,  mają wpływ na obniżenie skuteczności płatnego parkowania ?

Zgodnie z art.13b ust. 3 ustawy o drogach publicznych: decyzję o ustaleniu strefy płatnego parkowania, niezależnie od kategorii dróg, podejmuje Rada Gminy. Obowiązuje ją jedynie zasięgnięcie opinii, właściwych zarządców dróg, jakie mają znaleźć się w strefie i zarządzających ruchem na tych drogach.

Ustawa nie nakazuje uzgodnienia z zarządcami dróg kategorii wyższej niż gminne oraz z zarządzającymi ruchem, chociaż wiadomo, że przy negatywnym stanowisku tych organów niezależnych od gminy, strefy płatnego parkowania nie uda się wyznaczyć. Dlatego konieczne jest zawarcie porozumienia pomiędzy gminą i zarządcami dróg wyższych kategorii. Problem nie dotyczy oczywiście miast na prawach powiatu.

Ustawa o drogach publicznych nie określa jakimi znakami i w jaki sposób ma być wyznaczona strefa płatnego parkowania, ponieważ nie należy to właściwości tej ustawy. W związku z tym, w zależności od ustalenia przez Radę Gminy obszaru i granic, strefa może być ustalona w terenie:

*w wyznaczonym miejscu „makro” – w określonym obszarze miasta, który zostanie oznaczony znakami D-44 („strefa parkowania”) i D-45 („koniec strefy parkowania”);

*w wyznaczonym miejscu „mikro” – na parkingu lub w ciągu (grupie) stanowisk postojowych wzdłuż ulicy, które mogą być oznakowane w dwojaki sposób:

- znakami D-18 „parking” z tabliczką o opłatach i ewentualnie o sposobie postoju - wówczas opłaty pobierane są tylko na wyznaczonych w taki sposób stanowiskach postojowych, aż do znaku D-18 z tabliczką „koniec”;

albo

- znakami D-44  i D-45 – wówczas jednak obowiązek wnoszenia opłat odnosi się do obu stron ulicy i wszystkich innych miejsc na drodze (drogach) publicznych, w obszarze obowiązywania ustawionego znaku D-44 („strefa parkowania”), odwoływanego dopiero przez znak D-45 („koniec strefy parkowania”).

Tak było przynajmniej w dniu wygłaszania tego referatu oraz w czasie, kiedy pisałam ten tekst. Trudno jest obecnie przewidzieć jakie i jak długo trwające zamieszanie, spowoduje przygotowana przez MTBiGM zmiana nazwy oraz znaczenia znaków D-44 i D-45.. Na pewno znowu konieczne będą orzeczenia i wyroki najwyższych organów sądowych, a to trochę potrwa.

W wypadku stref obejmujących ustalony obszar miasta, bardzo istotne jest precyzyjne określenie ich granic. Jeżeli granica strefy nie może przebiegać wzdłuż przeszkody naturalnej, należy spodziewać się wzrostu popytu na miejsca postojowe za tą granicą, a w efekcie nadmiernego zatłoczenia na ulicach w bezpośrednim sąsiedztwie strefy. Poszukujący miejsc do postoju bez opłaty (czyli poza pasem drogowym), coraz częściej parkują swoje pojazdy na terenach zielonych oraz na każdym innym skrawku terenu, nawet za cenę niewygody lub zagrożenia bezpieczeństwa.

Jak wynika z wieloletniej praktyki, takich sytuacji przybędzie i to nie tylko przy granicach, ale przede wszystkim wewnątrz stref płatnego parkowania, jeżeli nie będzie możliwości egzekwowania opłat od pojazdów parkujących nieprawidłowo.

Dużo problemów mogą powodować opisy granic strefy, zamieszczone w uchwałach rad miejskich o utworzeniu lub rozszerzeniu strefy płatnego parkowania, jeżeli będą niejednoznaczne lub nie skonfrontowane z sytuacją w terenie, Co gorsza, takie błędy potrafią „żyć swoim własnym życiem” jeszcze przez lata, już po ich poprawieniu w dokumencie.

25 sierpnia 2011 r. Rada Miasta Stołecznego Warszawy podjęła uchwałę o dalszym rozszerzeniu strefy płatnego parkowania od 31 marca 2013 r. W tekście załącznika nr 1 do uchwały zastosowano, moim zdaniem bardzo niebezpieczną, formę zapisu niektórych fragmentów granic strefy. Na wybranych ulicach dwujezdniowych, postanowiono wyznaczyć granice strefy po osi jezdni od strony wnętrza strefy. Oznacza to, że opłaty będą pobierane na tych ulicach, tylko od pojazdów zaparkowanych na chodniku lub przy prawej krawędzi jezdni od wnętrza strefy. Takie rozwiązania są możliwe w miejscach o niewielkiej intensywności parkowania oraz w wypadku bardzo specyficznego zagospodarowania (np. mur cmentarza czy obiektu przemysłowo - składowego), po drugiej stronie ulicy. Niestety nie wszystkie ulice graniczne spełniają takie warunki. Nie dość tego, eksperymentalne rozwiązanie zaproponowano także w miejscu konfliktowym, wcześniej opisanym i przedstawionym na slajdach (Rondo Jazdy Polskiej).

Zdarza się także, że przygotowujący teksty uchwał oraz ci, co je uchwalają, nie przewidzą w porę wpływu nowej inwestycji, na warunki parkowania.

Zarówno ustalenie miejsca strefy płatnego parkowania, jak i wybór momentu podjęcia decyzji o poborze opłat, mają bardzo istotny wpływ na dalsze funkcjonowanie miasta (dotyczy to również decyzji o rozszerzeniu strefy).

Tweet