Bus Rapid Transit to nazwa stosowana do różnych systemów transportu publicznego wykorzystujących autobusy. Systemy BRT, czyli szybkiego transportu autobusowego zapewniają sprawniejsze, bardziej niezawodne i wydajniejsze usługi, jak też o jakości wyższej niż zwykły autobus. Przykładami takich rozwiązań są trzy brytyjskie projekty: jeden realizowany w hrabstwie Berdforshire oraz dwa projektowane w Bath i Leeds.

Celem systemu BRT jest zapewnienie jakości obsługi zbliżonej do lekkiego transportu szynowego przy niższych kosztach inwestycyjnych i elastyczności transportu autobusowego. Osiągnięcie tego celu następuje dzięki usprawnieniom wprowadzanym w istniejącej infrastrukturze lub poprzez zastosowanie elementów nowej infrastruktury i dostosowanie taboru. Autobusy w systemie BRT mają zapewniony priorytet poprzez osobne jezdnie autobusowe, wydzielone pasy ruchu na ulicach, mogą też poruszać się w ruchu mieszanym.

Systemy BRT charakteryzują się:

• niezawodnością i krótszym czasem podróży,
• integracją infrastruktury i pojazdów w celu zapewnienia komfortu, jakości i łatwego dostępu,
• cichym, wydajnym napędem o niskiej lub zerowej emisji u źródła (napęd hybrydowy spalinowo-elektryczny, elektryczny, ogniwa paliwowe),
• wiarygodną informacją dla pasażerów o czasie oczekiwania na kolejny autobus,
• łatwo rozpoznawalnym wizerunkiem transportu publicznego wyższej jakości.

Systemy BRT mogą obejmować zakresem kompleksowe przedsięwzięcia dotyczące całej sieci lub dotyczyć tylko priorytetu na wybranych skrzyżowaniach. Mogą także wprowadzać specjalne uprawnienia w wybranych korytarzach transportowych, takie jak wydzielony tor jazdy i system prowadzenia pojazdu (guided busway): mechaniczny (krawężnik lub wyżłobienie prowadzące), elektryczny, optyczny.

Systemu Luton-Dunstable Busway

Luton (z portem lotniczym dla Londynu), Dunstable i Houghton Regis to konurbacja położona w hrabstwie Berdforshire, w odległości ok. 50 km na północny-zachód od centrum Londynu. Łączna liczba zamieszkującej w tym obszarze ludności sięga ok. 240 tys. Wskutek zatłoczenia na sieci drogowej mieszkańcy odczuwają ogromne trudności transportowe. W najbliższych latach to zjawisko może się potęgować, ponieważ przewidywany jest dalszy dynamiczny rozwój obszaru i wzrost liczby mieszkańców o ok. 100 tys. do 2031 roku.

Na obszarze hrabstwa jest nieczynna linia kolejowa Luton–Dunstable. Zamknięto ją dla ruchu pasażerskiego w 1964 roku, a używano jeszcze w latach 80. ubiegłego stulecia do przewozów towarowych. Na przełomie lat 1994/1995 Rada Hrabstwa Bedfordshire przeprowadziła konsultacje społeczne dotyczące ponownego wykorzystania korytarza nieczynnej linii kolejowej, rozważając różne możliwości:

• przedłużenie linii kolejowej Thameslink-Dunstable,
• wahadłowe połączenie pociągiem o napędzie spalinowym między Dunstable i Luton,
• lekki transport szynowy (LRT) między Dunstable i Luton,
• system autobusu prowadzonego między Houghton Regis, Dunstable i Luton,
• niskokosztowa opcja autobusowa bazująca na autobusie na istniejącej sieci drogowej ze środkami priorytetu  dla autobusu.

W 1997 roku wybrana został opcja autobusu prowadzonego. Argumenty za BRT dla trasy Dunstable i Luton to:

• oferuje większą elastyczność trasowania niż rozwiązanie szynowe,
• zapewnia dostęp do transportu publicznego dla większej liczby potencjalnych pasażerów,
• oferuje lepszy wynik ekonomiczny,
• uzyskuje największą liczbę klientów–pasażerów i przynosi najwięcej korzyści dla podróżujących.

System Luton-Dunstable Busway obejmuje połączenie pasażerskie Houghton Regis, Dunstable i Luton i portu lotniczego Londyn Luton przy pomocy szybkiego transportu autobusowego. Kluczowym jego elementem jest przekształcenie dotychczasowej linii kolejowej w trasę autobusu z prowadzeniem (guided busway). Plan budowy systemu BRT zakłada wykonanie: odcinka prowadzonego o długości 9 km, odcinka nieprowadzonego o długości 3 km, przebudowę 8 istniejących mostów oraz budowę nowej kładki dla pieszych.

W 2010 roku rząd zatwierdził finansowanie Luton- Dunstable Busway. Obecnie trwa budowa, która ma zostać zakończona w 2012 roku. Koszt przedsięwzięcia wyniesie ok. 90 mln funtów. Nową trasą będzie kursować ok. 20 autobusów na godzinę w każdym kierunku. Przewidywany popyt w stanie istniejącym wynosi 10 000 podróży na dobę.

Tweet