Ekrany akustyczne pojawiły się na europejskich drogach z początkiem lat siedemdziesiątych. Prekursorami w ich budowie były Francja, Holandia oraz Niemcy i Austria. Od samego początku starano się połączyć ich skuteczność związaną z kształtem i wymiarami z estetyką oraz wkomponowaniem w środowisko.

Pierwsze konstrukcje charakteryzowały się prostą formą i stonowaną barwą. W większości oparte na betonowych lub drewnianych elementach stawały się częścią infrastruktury drogowej. Wraz z ogromnym rozwojem całej sieci komunikacyjnej w Europie pojawiały się nowe rozwiązania, zarówno od strony technicznej jak i wizualnej.

Od ponad 15 lat trwa bardzo widoczny rozwój tej dziedziny infrastruktury drogowej. Panuje ogromna wizualna różnorodność stosowanych rozwiązań. Materiały dźwiękochłonne pozwalają dowolnie kształtować ich barwę, układ graficzno-plastyczny jak i formę. Dzięki zastosowaniu nowoczesnych pokryć malarskich można praktycznie zrealizować dowolną koncepcję plastyczną będącą równocześnie bardzo trwałym rozwiązaniem.

Ze względu na typ materiału z którego wykonane są zewnętrzne elementy ekranów akustycznych dzielimy je na: drewniane, betonowe, drewnobetonowe (np. trocinobeton), plastikowe, aluminiowe, metalowe. Najbardziej popularnymi kolorami wśród ekranów akustycznych stosowanych  w Europie są odcienie beżu i brązu, szarości i zieleni. Ze względu na praktyczną stronę utrzymania ekranów, najczęściej stosowane jest  pionowe przejście tonalne od ciemniejszego do jaśniejszego koloru.

Jednym z najważniejszych czynników determinujących kolorystykę ekranów jest ich dostosowanie do otaczającego drogę krajobrazu i układu terenu. Idealnym rozwiązaniem na etapie projektowania zabezpieczeń przeciwhałasowych jest wizualizacja projektu z wykorzystaniem zdjęć krajobrazu. Pozwala to na obiektywną ocenę założonych rozwiązań.

Panuje raczej zgodna opinia, że w tym określonym przypadku rozwiązania kontrowersyjne, ocierające się o eklektyzm, nie są mile widziane i akceptowane.

Podstawową zasadą, która pozwala na „wpisanie się” ekranów w krajobraz jest to, aby na terenach zalesionych stosować odcienie zieleni, na terenach otwartych (pola, łąki) odcienie brązu i beżu, natomiast na terenach mocno zurbanizowanych przy wysokich konstrukcjach ekranów, używać jasnych odcieni wszystkich barw, a przy niskich ekranach odcieni ciemniejszych.

Projektując od podstaw układy komunikacyjne z reguły zakłada się, że ekrany akustyczne nie będą stanowiły elementu dominującego w krajobrazie. Dlatego stosuje się raczej stonowaną paletę barw.

W miejscach, gdzie zlokalizowane są wyjścia awaryjne wskazane jest zastosowanie barw kontrastujących z linią ekranu celem łatwego namierzenia tego miejsca w przypadkach losowych.

Ponad 90% wszystkich ekranów akustycznych ma bardzo zbliżoną konstrukcję opartą na stalowych słupach nośnych typu HEB. Prawie zawsze konstrukcja ta jest odkryta, dzięki zastosowaniu odpowiedniego ich malowania (słupy są również ocynkowane). W ten sposób można osiągnąć ciekawą kompozycję.

Tweet