7) Osuwisko w km 679+630 - 679+710, jezdnia lewa, m. Mogilany.
Osuwisko powstało w 1976 roku z przyczyn podobnych jak powyżej - budowa drogi w nasypie na zboczu góry w terenie potencjalnie osuwiskowym (flisz karpacki). Badania geologiczne zostały przeprowadzone w 1982 roku przez Geoprojekt Kraków. Na podstawie tych badań wykonano projekt zabezpieczenia osuwiska w 1982 roku przez DODP Kraków. W roku 1990 wykonano I etap zabezpieczeń (RDK Kraków). W 1992 roku osuwisko uaktywniło się i Rejon w Krakowie wykonał nakładkę na nawierzchni. W 1994 roku na skutek kolejnych ruchów osuwiska wykonano ponownie nakładkę na jezdni w miejscach obniżeń niwelety. W roku 2000 dokonano wymiany gruntu na połowie lewej jezdni do głębokości 4 m i ułożono nawierzchnię bitumiczną w 3 warstwach. W 2001 roku jezdnia lewa ponownie się obniżyła i wykonano kolejną nakładkę asfaltową. Doraźne prace zabezpieczające w postaci kolejnych nakładek bitumicznych nie przynoszą spodziewanych rezultatów i poprzeczne obniżenie nawierzchni na prawej i lewej jezdni jest nadal odczuwalne i widoczne. Osuwisko pod względem rozmiaru zalicza się do form dużych, a pod względem aktywności - do form aktywnych. Osuwisko posiada numer ewidencyjny MPL 0052.
 |
 |
 |
8) Osuwisko w km 679+855 - 679+925, obustronne, jezdnia prawa i lewa), miejscowość Mogilany, znane jako „Mogilany II”.
Osuwisko powstało w 1970 roku i było bardzo rozległe. W 1972 roku wykonano projekt zabezpieczenia ruchów osuwiskowych na skarpie i nawierzchniach jezdni. Po zastosowaniu rozwiązań z tego projektu osuwisko wykazuje stabilność do dziś.
9) Osuwisko w km 680+200 - 680+380, obustronne, jezdnia prawa i lewa), m. Mogilany, znane jako „Mogilany III”.
Przy budowie obejścia Mogilan podczas początkowych prac ze świeżym korpusem drogowym uaktywniły się (dotąd powolne) formy osuwiskowe w postaci obrywów skarp. Czynnikiem inicjującym te procesy były prawie powodziowe opady deszczu w lipcu 1970 roku. Jak się później okazało, uaktywniło to największe osuwisko przy budowie obejścia Mogilan. Powierzchnia terenu, na którym nastąpiły ruchy mas ziemnych to nisza o szerokości ok. 250 m, przecięta korpusem drogowym. Drogę w tym miejscu zaprojektowano w niewielkim nasypie o wysokości 2,5 m na podłożu będącym koluwium starego, nieaktywnego (w chwili przystąpienia do prac), ale dużego osuwiska. Zjawisko to spowodowało praktycznie całkowite zniszczenie wzniesionego korpusu drogi. Przed ponownym uformowaniem nasypu wykonano zabezpieczenia, polegające na rozległym i starannym odwodnieniu terenu całej niszy powstałego w ten sposób osuwiska systemem sączków wgłębnych i rowów powierzchniowych.
Działania te nie dały pełnego sukcesu i osuwisko do dziś wykazuje okresową aktywność. Podjęto liczne próby obserwacji ruchów osuwiska, które pozwoliły ustalić, że powierzchnia poślizgu znajduje się na głębokości 40 m. Rozwiązaniem proponowanym przez prof. Wiłuna i prof. Różyckiego (którzy określili zakres badań dla opisywanego osuwiska) była stabilizacja tego odcinka drogi metodami górniczymi. W rzeczywistości skutki osuwiska niwelowano kolejnymi nakładkami bitumicznymi, jednak ciągle pojawia się „próg” na obydwu jezdniach (różnice wysokości w niwelecie sięgają średnio 5-10 cm), świadczący o ciągłej pracy mas gruntowych. Osuwisko posiada numer ewidencyjny MPL 0032 [2], [3]. Poniżej przedstawiono fotografie zdeformowanej nawierzchni oraz coraz to nowych zniszczeń na skarpach w 2007 roku.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
10) Osuwisko w km 680+455-680+530, obustronne, jezdnia prawa i lewa), miejscowość Mogilany.
Osuwisko powstało w 1970 roku i zabezpieczane było skutecznie w 1972 roku zgodnie z wykonanym projektem. Do dziś nie wykazuje żadnych ruchów widocznych w korpusie drogi, jednakże grunt po lewej, jak i prawej stronie drogi wykazuje niewielkie ruchy i przemieszczenia.
