Utrwalenie powierzchniowe według doświadczeń Stanów Zjednoczonych jest dobrą technologią w poprawie stanu oraz przedłużaniu żywotności nawierzchni. Rosnąca liczba stanów stosuje obecnie tą strategię utrzymania, poszerzoną o układanie pod utrwaleniem geosyntetycznej warstwy pośredniej, która opóźniając występowanie spękań odbitych i stwarzając izolację przed wodą opadową, przedłuża żywotność nawierzchni. Istnieją już liczne, dobre doświadczenia w stosowaniu geosyntetyków do warstw asfaltowych układanych na gorąco, podczas gdy zastosowanie geosyntetyku w utrwaleniu powierzchniowym nie jest jeszcze w Stanach Zjednoczonych technologią dostatecznie skodyfikowaną.
USA: geosyntetyczna warstwa pośrednia w utrwaleniu powierzchniowym
Drogowcy kalifornijscy Oddziału Federalnej Administracji Drogowej podjęli się zatem opracowania szczegółowych wytycznych dla zastosowania geosyntetycznej warstwy pośredniej pod utrwaleniem, co według założeń powinno poprawić trwałość zabiegu pracującego w zmiennych temperaturach oraz podnieść właściwości izolacyjne utrwalenia od infiltracji wody opadowej. Pomiędzy wymienionymi zastosowaniami geosyntetycznej warstwy pośredniej istnieją pewne różnice. W pierwszym przypadku do przyklejenia warstwy geosyntetycznej do dolnej warstwy stosowana jest ograniczona ilość lepiszcza, ponieważ gorąca mieszanka mineralno-asfaltowa układana na geosyntetyku uplastycznia lepiszcze klejące i aktywizuje cieplnie także część lepiszcza w dolnej warstwie. Ponieważ grysy stosowane w utrwaleniu powierzchniowym mają temperaturę otoczenia i stosunkowo niewielki ciężar, w przyklejaniu geowłókniny należy wprowadzić pewne modyfikacje.
Jak wspomniano, lepiszcze asfaltowe wiąże geowłókninę z warstwą dolną dając efekt membrany redukującej spękania odbite i działając jako izolacja od wody opadowej. Dla realizacji tych funkcji należy zarówno zastosować właściwą ilość lepiszcza asfaltowego, jak i odpowiednią geowłókninę.
Badania i doświadczenia kalifornijskie mogą służyć jako przykład właściwego zastosowania technologii włączając w to:
- wybór odcinka,
- dobór materiałów,
- użycie właściwego sprzętu,
- przeprowadzenie zabiegu w odpowiedniej temperaturze otoczenia,
- przygotowanie powierzchni warstwy do skropienia i ułożenia geowłókniny
- skropienie lepiszczem asfaltowym,
- instalacja geowłókniny,
- wstępne zagęszczenie,
- przygotowanie powierzchni geowłókniny do właściwego zabiegu utrwalenia powierzchniowego.
Publikacja zawarta w Materiałach Konferencyjnych Międzynarodowej Konferencji RILEM nt. Pavement Crackings, Chicago 2008 r., podaje szczegółowo opisy i wymagania. W tym opracowaniu przedstawiono tylko najbardziej istotne elementy tej technologii.
Ad 1. Wybór odcinka
Efektywność technologii utrwalenia powierzchniowego w dużym stopniu zależy od wyboru właściwego odcinka. Utrwalenie, poprawiając szorstkość powierzchni jezdni powinno być stosowane szczególnie na ostrych zakrętach i dużych pochyleniach, jednak skuteczność będzie większa jeśli zastosujemy je w powiązaniu z geosyntetyczną warstwą pośrednią.
Można wymienić kilka przypadków, w których technologia ta nie powinna być stosowana. Są to sytuacje następujące:
- skręty na skrzyżowaniach,
- ronda,
- krzywizny poziome o promieniu mniejszym od 70 m,
- cul de sac,
- pasy przyspieszonego ruchu, zatrzymywania lub zawracania,
- obszary poddawane zwiększonym obciążeniom od ruchu.
Utrwalenie powierzchniowe na geowłókninie powinno się chronić przed działaniem wody opadowej (spadki poprzeczne i podłużne) oraz z dołu, tj. wody gruntowej (warstwa odsączająca).
- poprz.
- nast. »»
