Oznakowanie poziome jest niedocenianym elementem inżynierii ruchu, co oczywiście ma wpływ na poziom bezpieczeństwa ruchu drogowego. - Wynika to z powszechnego przekonania – nieposiadającego zresztą oparcia w obowiązujących przepisach - o drugorzędności oznakowania poziomego w stosunku do oznakowania pionowego – wyjaśnia ten stan rzeczy Adam Iwanow, dyrektor Stowarzyszenia „Linia Życia”. Równocześnie podkreśla, że oznakowanie poziome jest najtańszym sposobem poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego. Ponadto podnosi ono walory estetyczne dróg.

Obowiązki zarządców dróg w zakresie stosowania oznakowania poziomego reguluje rozporządzenie Ministra Infrastruktury z 3 lipca 2003 roku (Dz.U. nr 220 z 2003 r., poz. 2181). Akt ten zawiera precyzyjne zapisy dotyczące szczegółowych warunków technicznych dla znaków drogowych poziomych oraz warunków ich umieszczania na drogach.

Zgodnie z zapisami rozporządzenia znaki poziome mogą występować samodzielnie lub w powiązaniu ze znakami pionowymi. Umożliwiają one przekazywanie kierującym pojazdami informacji o przyjętym sposobie prowadzenia ruchu, nawet tam, gdzie zastosowanie innego rodzaju oznakowania jest niewystarczające lub niemożliwe. Oznakowaniu poziomemu podlegają na całej długości drogi krajowe i wojewódzkie w zakresie linii segregacyjnych i krawędziowych na odcinkach o szerokości jezdni 6m i większej, drogi krajowe i wojewódzkie w zakresie linii krawędziowych na odcinkach o szerokości jezdni mniejszej niż 6 m. Natomiast na drogach krajowych i wojewódzkich o szerokościach jezdni mniejszych niż 6 m organ zarządzający ruchem może dopuścić stosowanie linii krawędziowych tylko w miejscach niebezpiecznych, a także zdecydować o wprowadzeniu oprócz linii krawędziowych linii segregacyjnych (wydzielić pasy ruchu) na jezdni o szerokości od 5,8 m do 6,0 m. Z kolei na drogach powiatowych i gminnych jedynie zaleca się stosować zasadę oznakowania poziomego jak dla dróg krajowych i wojewódzkich. Zakres oznakowania może być ograniczony przez organ zarządzający ruchem do miejsc niebezpiecznych, do których zalicza się w szczególności: skrzyżowania, przejazdy kolejowe i tramwajowe, przejścia dla pieszych i przejazdy dla rowerzystów, łuki poziome i pionowe o niedostatecznej widoczności, łuki oznaczone znakami ostrzegawczymi ostrzegającymi o niebezpiecznych zakrętach, tunele i dojazdy do tuneli, odcinki dróg o wzmożonym ruchu pieszym i rowerowym bez wydzielonych ciągów dla tego ruchu, odcinki dróg o zwiększonej wypadkowości.

Wymagania techniczne nakazują, aby oznakowanie poziome zapewniało dobrą widocznością w ciągu całej doby, oraz charakteryzowało się wysokim współczynnikiem odblaskowości, również w warunkach dużej wilgotności, np. podczas opadów deszczu. Również powinno ono zachować minimalne parametry odblaskowości w całym okresie użytkowania, jak też posiadać odpowiednią szorstkość, zbliżoną do szorstkości nawierzchni, na której jest umieszczone.

W ocenie Adama Iwanowa stan oznakowania poziomego można uznać za zadowalający w przypadku dróg krajowych, gorzej natomiast wypada dla dróg wojewódzkich, przede wszystkim w odniesieniu do ciągów dotąd nie przebudowanych czy wyremontowanych. Przy tym sytuacja ta się komplikuje o tyle, że zgodnie z obowiązującymi przepisami już od początku stycznia ubiegłego roku ciągi dróg krajowych i wojewódzkich muszą być oznakowane w pełnym zakresie wyznaczonym wymaganiami technicznymi, w tym również spełniać zawarte w tym dokumencie parametry, jak m.in. dotyczące odblaskowości czy szorstkości.

- Oznakowanie niezachowujące określonych w przepisach parametrów, nie spełnia postawionych przed nimi zadań, a co za tym idzie, taka droga nie może zostać uznana za oznakowaną – podkreśla Adam Iwanow.

Zapisy określające wymagane dla oznakowania poziomego są zawarte w „Ogólnych specyfikacjach technicznych” i stanowią one podstawę do tworzenia szczegółowych specyfikacji technicznych. Ogólne specyfikacje techniczne zawierają również okresy gwarancji, wskazujące konieczności odnawiania oznakowania po ich upływie. Dla oznakowania cienkowarstwowego na odcinkach zamiejskich z wyłączeniem przejść dla pieszych okres ten wynosi 12 miesięcy, na odcinkach przejść przez miejscowości - 6 miesięcy, na przejściach dla pieszych na odcinkach zamiejskich - także 6 miesięcy, a na przejściach dla pieszych w miejscowościach - 3 miesiące. Dla oznakowania grubowarstwowego, taśmami odblaskowymi oraz punktowymi elementami odblaskowymi okres gwarancji wyznaczony jest na 24 miesiące. Natomiast nie udziela się gwarancji dla oznakowań cienkowarstwowych, których czas użytkowania jest krótszy niż jeden rok oraz dla wymalowań wykonanych w porze niesprzyjającej właściwej realizacji takich prac, to jest pomiędzy 1 listopada a 31 marca. Okres gwarancji podlega skróceniu dla oznakowań wykonanych na nawierzchniach bitumicznych o warstwie niejednorodnej spękanej, na nawierzchniach kostkowych oraz zdeformowanych, jak również w przypadku stosowania piasku z solą do zimowego utrzymania dróg.

***

- Konsekwencjami w przypadku zaniedbań zakresu i jakości oznakowania poziomego są roszczenia firm ubezpieczeniowych wnoszone do zarządców dróg z tytułu regresu za odszkodowania wypłacone ofiarom wypadków drogowych. Są to roszczenia za zdarzenia drogowe spowodowane złym stanem nawierzchni – ostrzega Adam Iwanow. Równocześnie podkreśla, że musi nastąpić przewartościowanie sposobu myślenia o oznakowaniu poziomym w kierunku uznania go za nieodzowny element bezpieczeństwa ruchu drogowego. Przy tym niebagatelne znaczenie ma przywiązywanie ogromnej wagi do rzetelnej kontroli oznakowania poziomego pod kątem zachowania właściwych parametrów.

Obowiązkiem zarządców dróg jest zapewnienie właściwego i jakościowego poziomego oznakowania dróg. Jak to uczynić? Mówi o tym Adam Iwanow, dyrektor Stowarzyszenia „Linia Życia”.

{mp3}oznakowanie-poziome--skuteczne-i-tanie{/mp3}

AS

Zagadnienia oznakowania poziomego dróg publicznych, obowiązków zarządców dróg w tym zakresie oraz konsekwencji prawnych nierespektowania tych obowiązków Adam Iwanow – dyrektor Stowarzyszenia „Linia Życia”, omówił podczas seminarium szkoleniowego „Oznakowanie poziome dróg i jego wpływ na bezpieczeństwo ruchu drogowego”, zorganizowanego przez Polski Kongres Drogowy - Warszawa, 7 stycznia 2010 r.