Z analiz programu RISER wynika, że co trzeci ciężki wypadek drogowy jest konsekwencją zderzenia się pojazdu z przeszkodą znajdującą się w pasie drogowym. Dlatego tak istotne jest stosowanie rozwiązań projektowych oraz inżynierskich opartych na koncepcji drogi „samowyjaśniającej się” oraz „wybaczającej błędy”.

Sposoby kształtowania bezpiecznego otoczenia dróg są przedmiotem badań i analiz wykonywanych w ramach europejskiego programu RISER - Roadside Infrastructure for Safer European Road. Realizowany jest on pod patronatem Europejskiej Federacji Drogowej (ERF) przy współudziale dziewięciu państw europejskich i ich przedstawicieli reprezentujących zarówno administrację publiczną i jednostki naukowo-badawcze, jak też firmy sektora prywatnego.

Badania prowadzone w tym programie skupiły się przede wszystkim na skutkach wypadków, w których kierujący tracąc z różnych przyczyn kontrolę nad pojazdem zjeżdżają z jezdni. Głównym ich celem było stworzenie metod kształtowania otoczenia dróg, które skutecznie zapobiegną konsekwencjom tego typu zdarzeń oraz zminimalizują ich liczbę.

Podstawą badań w programie RISER była stała obserwacja sytuacji na drogach i panujących na nich warunków. Z niej czerpano dane do analiz i elektronicznego przetwarzania. Wykonywano też analizy statystyczne wypadków oraz badania szczegółowe, rekonstrukcje wypadków i ich symulacje. W analizach brano również pod uwagę istniejące uwarunkowania prawne.

W ramach projektu RISER stworzono bazę danych z 265 000 wypadków drogowych oraz 211 analiz szczegółowych. Analizy statystyczne i szczegółowe były podstawą tworzenia wytycznych, które wspomagają projektowanie i utrzymanie bezpiecznego otoczenia drogi. Materiał ten wykorzystywany jest przez wszystkich działających na rzecz bezpieczeństwa ruchu drogowego, w tym również przez polskich projektantów i specjalistów brd.

Efektem programu RISER jest klasyfikacja przeszkód w pasie drogowym. Wyróżnia ona przeszkody punktowe, to jest: drzewa, słupy, konstrukcje wsporcze, filary, przyczółki mostu, skały, głazy, przepusty, ścianki czołowe, zakończenia barier drogowych, oraz inne, takie jak linie kolejowe, rzeki. Drugą kategorię stanowią przeszkody ciągłe, liniowe, a więc: skarpy wykopów i nasypów, rowy, skały, ścianki oporowe, ogrodzenia, bariery drogowe niezgodne z PN-EN 1317, oraz inne, takie jak rzeki, linie kolejowe, rzędy drzew.

W przypadku przeszkód punktowych ocenia się, że w wypadkach pojazdów zjeżdżających z pasa jezdni, zderzenia z drzewami stanowią aż 11,1% wszystkich tego rodzaju zdarzeń, ze słupami - 8,2%, barierami drogowymi  - 15,5%. W dalszej kolejności jako niebezpieczne wymieniane są rowy – 10,6%, natomiast w 8% wypadków następują zderzenia ze znakami oraz z przepustami i konstrukcjami betonowymi.

W ramach programu dokonano też klasyfikacji tego rodzaju wypadków pod względem ich ciężkości. W zderzeniach z drzewami ofiary śmiertelne występują w 17% takich zdarzeń, w przypadku najechania na słupy w 9% wypadków giną ludzie, a w zjechaniu do rowów - w 8% wypadków. Ocena skali zagrożenia danej przeszkody była też analizowana w aspekcie prędkości. Na przykład badania pokazały, że drzewa już o średnicy 10 cm są poważnym zagrożeniem w zderzeniu z pojazdem poruszającym się z prędkością 40 km na godzinę.

Tweet