Największe różnice prędkości występują pomiędzy pieszymi i pozostałymi uczestnikami ruchu drogowego. Każdy pojazd (także rower) może osiągać prędkości dużo większe niż piesi. Ale w odniesieniu do tej grupy uczestników ruchu drogowego funkcjonuje jeszcze jedna zasada – prędkość pojazdu w momencie potrącenia decyduje o ciężkości obrażeń oraz o prawdopodobieństwie śmierci pieszego.

Z wiekiem i nie tylko, wiąże się również problem ograniczonej sprawności w poruszaniu się. Przez osoby niepełnosprawne należy rozumieć nie tylko inwalidów, czy osoby starsze. Każdy, nawet młody i wysportowany człowiek, może być przez pewien czas osobą niepełnoprawną. Mają na to wpływ wypadki losowe (nawet przejściowe uszkodzenie ciała, zwłaszcza nóg), ale również niepełnosprawną jest osoba prowadząca wózek z dzieckiem, czy niosąca duży lub ciężki bagaż. Ponadto w Polsce korzysta z dróg dużo osób słabo widzących, nigdzie nie zarejestrowanych i nie uwzględnianych w statystykach. Wiele z tych osób nie nosi okularów wychodząc na zewnątrz. Należy więc pamiętać o różnicach potrzeb osób niepełnosprawnych ruchowo i osób niewidomych lub słabo widzących. Oprócz tego każde, dobrze zaprojektowane i prawidłowo wykonane rozwiązanie przeznaczone dla niepełnosprawnych, pieszych uczestników ruchu drogowego, ułatwia korzystanie z drogi także osobom sprawnym fizycznie.

Nie wszystkie formy niepełnosprawności wymagają przestrzeni o szerokości większej, niż standardowy pas ruchu pieszego (rys. 6). Dla pieszego:

a. dziecka posiłkującego się pojedynczą kulą przy chodzeniu – wystarczy 0,60 m,

natomiast dla:

b. osoby dorosłej posiłkującej się laską,

c. osoby dorosłej używającej pojedynczej kuli,

d. osoby poruszającej się z pomocą balkoniku,

e. kobiety w ciąży,

f. osoby prowadzącej mały wózek dziecięcy,

potrzebna szerokość wynosi 0,75 m – tyle co standardowy pas ruchu pieszego.

Rys. 6. Niepełnosprawni mieszczący się w standardowym pasie ruchu pieszego [9]

Większej szerokości potrzebują osoby, których niepełnosprawność ma znaczenie decydujące, co do wymagań dla chodników i innych ciągów pieszych, przyjaznych tej grupie uczestników ruchu drogowego. Osoby (rys. 7):

a. poruszające się w wózku inwalidzkim,

b. korzystające z pary kul przy chodzeniu,

c. niosące walizki lub inne ciężkie przedmioty,

potrzebują przestrzeni o szerokości co najmniej 0,90 m, natomiast osoba prowadząca:

d. psa,

e. dziecko,

potrzebuje co najmniej 1,10 m.

Poważniejsze, bo trójwymiarowe wymagania dotyczą przestrzeni, jaką powinniśmy zagwarantować osobom niewidomym i słabo widzącym (rys. 8). Szerokość przestrzeni potrzebnej tej grupie uczestników ruchu drogowego odpowiada górnej granicy potrzeb pozostałych osób niepełnosprawnych i wynosi:

a. dla osoby z laską – 1,00 m,

b. dla osoby z psem przewodnikiem – 1,10 m.

Oprócz tego musi też być zagwarantowana odpowiednia długość przestrzeni, zwłaszcza dla osoby rozpoznającej teren laską (do 1,50 m). Jest to informacja potrzebna nie tylko współuczestnikom ruchu drogowego, ale również tym, którzy zajmują się aranżacją przestrzeni publicznej. Skrajnia wysokości dla ruchu pieszego (2,50, wyjątkowo 2,20), określona w warunkach technicznych [4], jest najważniejszym parametrem przestrzeni dla niewidomych i słabo widzących. Uczestnicy ruchu drogowego z tej grupy nie dysponują żadnymi środkami umożliwiającymi dostatecznie wczesną identyfikację przeszkód zlokalizowanych wysoko. O nieprzyciętych gałęziach drzew nad chodnikiem, budkach telefonicznych lub reklamach umieszczonych na słupkach bez identyfikatorów w nawierzchni i innych podobnych przeszkodach, „dowiadują się” dopiero w momencie zderzenia się z nimi. I nie jest to dowiadywanie się takie, jakiego doznają osoby widzące. Osoba niewidoma w takim  momencie nie wie, czy została napadnięta, czy to „tylko” weszła na niezidentyfikowaną przeszkodę.

Tweet