Spis treści

Osoby poruszające się w wózkach, nieraz potrzebują pomocy innej osoby, co wymaga zapewnienia odpowiedniej szerokości i (lub) długości udostępnionej przestrzeni. Przykłady takich sytuacji przedstawia rys. 9. Na rysunku tym przedstawiono również warunki najazdu koła prowadzącego w wózku na przeszkodę pionową. Zgodnie z warunkami technicznymi dla dróg publicznych [4], jakikolwiek występ pionowy na ciągu pieszym nie powinien być wyższy niż 2 cm. Dotyczy to również miejsca połączenia chodnika z jezdnią, co najmniej w miejscu wskazanym dla niepełnosprawnych. Warunek ten jest także niezwykle istotny dla osób niewidomych i słabo widzących. Nierówności w nawierzchni są dla tej grupy uczestników ruchu drogowego ogromnie uciążliwe. Podobnym koszmarem są dla nich obluzowane płytki chodnikowe, nierzadko przykrywające dziurę wypełnioną wodą.

Rys. 9. Pozostałe parametry wynikające z potrzeb osób niepełnosprawnych: a) wózek i osoba towarzysząca, b) nierówności pionowe w nawierzchni drogi dla pieszych

Generalnie należy dążyć do tego, żeby chodniki i inne ciągi dla pieszych miały przestrzeń wolną od przeszkód (także krzewów, drzew i słupów), o szerokości 2,0 m i wysokości 2,50 m odpowiadającej skrajni ruchu pieszego (dotyczy to także gałęzi drzew), pozbawioną przeszkód trudnych do zidentyfikowania przez osoby niewidome i słabo widzące. W trudnych warunkach możemy zmniejszyć szerokość wolną od przeszkód do 1,80 m, a wysokość do 2,20 m. Dopuszcza się lokalne ograniczenia szerokości do 1,40 m (wyjątkowo 0,90 m), nie dopuszcza się natomiast nawet lokalnie mniejszej skrajni wysokości niż 2,20 m.

Nieraz lepiej nie wykonywać wyodrębnionego chodnika, jeżeli nie możemy zapewnić jego odpowiedniej szerokości. Wykonanie ciągu pieszo–jezdnego jest rozwiązaniem bezpieczniejszym (bo jednoznacznym) w porównaniu z ulicą o zbyt wąskich chodnikach, na której piesi i tak muszą korzystać z jezdni. Można ewentualnie zastanowić się nad wykonaniem chodnika o pełnych parametrach tylko po jednej stronie ulicy. Jeżeli zjazdy z ulicy wymagają każdorazowego obniżenia chodnika (najczęściej dotyczy to zjazdów do garaży w zabudowie niskiej), warto również zastanowić się nad rozwiązaniem w formie ciągu pieszo–jezdnego.

Wszystkie niebezpieczne krawędzie powinny być oznakowane w sposób widoczny, o wyczuwalnej laską i stopą strukturze nawierzchni. Wszelkie występy, tablice i telefony zainstalowane na słupach itp., powinny być wyposażone w ostrzeżenie na poziomie nawierzchni, łatwe do zidentyfikowania za pomocą laski. To tylko niektóre z najważniejszych zasad bezpiecznego kształtowania przestrzeni dla wszystkich pieszych uczestników ruchu drogowego.

Oddzielnym, bardzo poważnym problemem są wymagania dotyczące warunków bezpieczeństwa i wygody pieszych, przekraczających jezdnie dla ruchu kołowego. Niestety nasze polskie praktyki i doświadczenia są w tych sprawach przerażające. Nawet rozwiązania popularyzowane jako „bezpieczne przejścia” zarówno nie spełniają elementarnych wymagań dla osób niepełnosprawnych, jak i naruszają podstawowe zasady bezpiecznego kształtowania geometrycznego oraz organizacji ruchu w rejonie przejść dla pieszych.

 

Zygmunt Użdalewicz

honorowy członek KLIR

Numeracja rysunków jest kontynuacją od części I.

Literatura:
[1] Ustawa z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz.U. nr 207 z 2003 r. późn. zm.),
[2] Ustawa z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz.U. nr 204 z 2004 r. późn. zm.),
[3] Ustawa z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz.U. nr 108 z 2005 r. późn. zm.),
[4] Rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz.U. nr 43 z 1999 r.),
[5] Speed Management. OECD/ECMT, 2006 r.,
[6] Buczyński A.: Bezpieczne korzystanie z roweru, konf. MiT 2008 r.,
[7] Buttler I.: Wytyczne Unii Europejskiej w sprawie bezpieczeństwa ruchu drogowego, konf. MiT 2008 r.,
[8] Kopta T., Użdalewicz Z., Nowotka W.: Transport rowerowy, Śląski Związek Gmin i Powiatów, 2000 r.,
[9] Schwartz L., Nahlik E., Góral E.: Porady projektowe (cz. 1,2,3), KRBRD-MTiGM, 1999/2000 r.,
[10] Użdalewicz Z.: Człowiek w przestrzeni ulicznej, konf. MiT 2007 r.,
[11] Użdalewicz Z.: Aspekty brd w przepisach projektowania, konf. MiT 2008 r.,
[12] Użdalewicz Z.: Czy wystarczy powierzchni? Horyzonty Techniki, IV 1990 r.,
[13] Zielińska A.: Ulice bezpieczne dla dzieci i seniorów, ITS 2004 r..

Dodaj komentarz
Komentarze do artykułów może dodać każdy użytkownik Internetu. Administrator portalu nie opublikuje jednak komentarzy łamiących prawo oraz niemerytorycznych, tj. nieodnoszących się bezpośrednio do treści zawartych w artykule. Nie będą również publikowane komentarze godzące w dobre imię osób czy podmiotów, rasistowskie, wyznaniowe czy uwłaczające grupom etnicznym, oraz zawierają treści nieetyczne albo niemoralne, pornograficzne oraz wulgarne. Z komentarzy zostaną usunięte: reklamy towarów, usług, komercyjnych serwisów internetowych, a także linki do stron konkurencyjnych.