Współczesna infrastruktura komunikacyjna oddziaływuje znacząco i wszechstronnie na dziko żyjącą faunę. Intensywność, skala i ekologiczne znaczenie tego oddziaływania wynikają bezpośrednio z lokalizacji i liniowego charakteru inwestycji, przyjętych rozwiązań konstrukcyjnych oraz natężenia ruchu pojazdów w fazie eksploatacji [1, 3].
Negatywne oddziaływania dróg można podzielić na:
a) bezpośrednie (oddziaływanie na osobniki i ich populacje), które powodują:
- całkowite zahamowanie lub utrudnianie przemieszczania się zwierząt w poprzek drogi;
- śmiertelność zwierząt w wyniku kolizji z pojazdami;
b) pośrednie (oddziaływanie na warunki siedliskowe), które powodują:
- przerywanie ciągłości strukturalnej korytarzy migracyjnych (ekologicznych) oraz siedlisk;
- zniszczenie siedlisk fauny;
- pogorszenie warunków egzystencji fauny w zasięgu istniejącej infrastruktury oraz w strefie podwyższonego stężenia emisji związanych z ruchem pojazdów (4);
- ułatwienie ekspansji gatunków synantropijnych.
Jedną z najpoważniejszych ekologicznych konsekwencji rozwoju infrastruktury drogowej jest uniemożliwienie swobodnego przemieszczania się zwierząt, czyli powstanie zjawiska bariery ekologicznej. Funkcjonowanie takich barier wywołuje szeregu negatywnych skutków ekologicznych, z których większość wynika z trwałego podziału obszarów siedliskowych zwierząt na mniejsze fragmenty z utrudnionym kontaktem pomiędzy organizmami je zamieszkującymi. Fragmentacja pociąga za sobą [1, 2,]:
a) izolację populacji zwierząt oraz ich obszarów siedliskowych;
b) ograniczenie możliwości wykorzystywania areałów osobniczych – poprzez zahamowanie migracji związanych ze zdobywaniem pożywienia, szukaniem miejsc schronienia;
c) ograniczenie i zahamowanie migracji i wędrówek dalekiego zasięgu oraz zahamowanie ekspansji gatunków i kolonizacji nowych siedlisk;
d) ograniczenie przepływu genów i obniżenie zmienności genetycznej w ramach populacji;
e) zamieranie lokalnych populacji i w efekcie obniżenie bioróżnorodności obszarów przeciętych drogami.
Budowa przejść dla zwierząt stanowi obecnie najważniejszą i powszechnie stosowaną metodę minimalizacji wpływu dróg na dziką faunę. Ogromne znaczenie ekologiczne, a także wysokie koszty budowy przejść powodują, że decyzje o ich lokalizacji powinny być poprzedzone szczegółową procedurą, uwzględniającą aspekty zarówno przyrodnicze, jak i techniczno-budowlane. Przejścia dla zwierząt spełniają dwie podstawowe funkcje:
- stwarzają warunki umożliwiające bytowanie tych zwierząt, których areały osobnicze przecina droga – zwierzęta muszą mieć możliwość korzystania ze środowisk położonych po obu stronach drogi;
- umożliwiają migracje, wędrówki i dyspersję osobnikom przemieszczającym się na duże odległości - kluczowa funkcja przejść dla zwierząt, ważna szczególnie dla ochrony rzadkich gatunków o dużych wymaganiach przestrzennych.
Skuteczność przejść dla zwierząt zależy od wielu czynników, które należy uwzględnić na etapie projektowania, budowy i użytkowania drogi. Najważniejsze z nich to:
- właściwa lokalizacja przejść;
- odpowiednie zagęszczenie obiektów;
- dobranie właściwego typu i parametrów przejścia do sytuacji przestrzennej; ekologicznej oraz gatunków zwierząt, jakim przejście ma służyć;
- zróżnicowanie rodzajów przejść występujących w sąsiedztwie, tak by wszystkie gatunki (o różnych wymaganiach) mogły przekraczać drogę;
- odpowiednie zagospodarowanie (aranżacja) terenu na najściach i dojściach do przejść oraz na ich powierzchni;
- czas i okres realizacji obiektu oraz stopień zmian terenu w okresie budowy;
- właściwe utrzymanie i ochrona przejść.
Jednym z najważniejszych elementów związanym z budową przejścia, oprócz właściwej lokalizacji oraz optymalnych parametrów, jest odpowiednie zagospodarowanie terenu w rejonie przejścia oraz powiązanie go z obszarami przyległymi. Główną funkcję w takiej sytuacji pełni zieleń naprowadzająca. Nasadzenia zieleni prawidłowo wykonane powodują po kilkunastu latach, że obiekt, który ma pełnić funkcję przejścia dla zwierząt staje się elementem w minimalnym stopniu obcym dla zwierząt.
- poprz.
- nast. »»
Proszę WYMIENIĆ te gatunki z nazwy rodzajowej i gatunkowej a nie pisać jakie powinny być!!! Dlaczego o tym wspominam? Ponieważ większość wydawanych decyzji środowiskowych zabrania nasadzania krzewów o jadalnych dla ptaków owocach by eliminować kolizje ptaków z pojazdami. Czyli odpada bez, tarnina, róże, jarząb, suchodrzew, rokitnik, kruszyna itd.
Po odjęciu owocujących atrakcyjnie dla ptaków gatunków co zostaje z gatunków rodzimych ??????? Wierzba i trzmielina???????
Proszę wymienić.
Wina leży wyłącznie po stornie organów wydających decyzje środowiskowe, powinny zwrócić uwagę na problematykę gatunków z owocami a przejść dla zwierząt i zezwalać na ich nasadzenia w obrębie przejść. Równie dobrze w gęstej wierzbie które nie ma owoców jadalnych dla ptaków ptaki chętnie zakładają gniazda... A ptak założy gniazdo na czymkolwiek, w tym też na gęstych nie atrakcyjnie owocujących gatunkach więc równie dobrze można w decyzji zakazać sadzenia czegokolwiek na czym ptak może założyć gniazdo = czegokolwiek...
Zgadzam się i powinny powstać artykuły dla organów wydających bezmyślne decyzje na ten temat...