Artykuły

Trochę historii

Pojęcie drogi wewnętrznej w jego obecnym kształcie ma względnie świeżą metrykę. Swoją obecną postać przyjęło bowiem dopiero z dniem 1 stycznia 1999 roku na mocy ustawy z 24 lipca 1998 roku o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej – w związku z reformą ustrojową państwa (Dz.U. Nr 106, poz. 668). Z tym dniem jednym zbiorczym pojęciem drogi wewnętrznej zostały objęte dawne drogi publiczne zakładowe (art. 8 ówczesnego brzmienia ustawy o drogach publicznych) oraz dawne drogi ogólnodostępne niepubliczne (art. 11 ówczesnego brzmienia ustawy o drogach publicznych).

Przed rokiem 1999 drogą zakładową była droga miesząca się w jednej z dwóch kategorii:

• ogólnodostępnych dróg stanowiących dojazd do dróg krajowych, wojewódzkich, lokalnych miejskich – do określonych jednostek gospodarki uspołecznionej i innych jednostek organizacyjnych, obszarów leśnych oraz obszarów uspołecznionych gospodarstw rolnych, służące przede wszystkim do ich obsługi;
• placów przed dworcami kolejowymi i autobusowymi, portami morskimi i śródlądowymi, dworcami lotniczymi oraz ogólnodostępnych dojazdów do ramp wyładowczych i placów składowych, o ile jednak została zaliczona do kategorii dróg zakładowych w drodze uchwały właściwej rady narodowej stopnia podstawowego (później oczywiście rady gminy).

Drogi zakładowe były drogami publicznymi, zatem w świetle prawa były traktowane w sposób identyczny jak np. drogi krajowe.

Zgodnie z ówczesnymi przepisami drogi ogólnodostępne nie zaliczone do żadnej z kategorii dróg publicznych (np. drogi w osiedlach mieszkaniowych, drogi dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych – drogi wiejskie) miały być albo oznakowane jako drogi wewnętrzne, albo ulec likwidacji. Nie trzeba chyba dodawać, że przepis ten pozostał martwy o tyle, że dalej istniały drogi ogólnodostępne nieoznakowane jako drogi wewnętrzne. Co więcej – sam sposób redakcji przepisu powodował, że wątpliwości budziło kwalifikowanie nieoznakowanych dróg ogólnodostępnych niepublicznych.

Zgodnie z upoważnieniem ustawowym zasady funkcjonowania dróg wewnętrznych, w tym ruchu przebiegającego po nich, miała prawo określić Rada Ministrów w drodze rozporządzenia. Delegacja ta została skonsumowana w ramach rozporządzenia Rady Ministrów z 24 stycznia 1986 roku w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o drogach publicznych (tekst pierwotny Dz.U. Nr 6, poz. 33). Spośród zawartych tam przepisów godny uwagi jest §29 ust. 1 ustalający, że do oznakowania dróg wewnętrznych stosowane są tablice wskazujące początek lub koniec drogi wewnętrznej oraz porządkowe, ustalające zakazy, nakazy, ostrzeżenia lub zawierające informacje przy czym na tablicach takich stosuje się takie same symbole znaków pionowych oraz takie same zasady ich umieszczania jak na drogach publicznych. Powołane rozporządzenie w części dotyczącej zasad zarządzania i finansowania oraz oznakowania dróg wewnętrznych utraciło podstawę prawną z dniem 1 stycznia 1999 roku, lecz w całości utraciło moc dopiero 10 grudnia 2004 roku w konsekwencji podjęcia ustawy z 14 listopada 2003 roku o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (tekst pierwotny Dz.U. Nr 200, poz. 1953).

Marek Wójcik
Serwis Prawny ZPP prawo@warto_wiedzieć, nr 32, 31 sierpnia 2009 r.

Tweet