Dzisiaj podstawowe problemy, z którymi muszą zmierzyć się drogowcy to coraz wyższe wymagania wobec ochrony środowiska (emisja szkodliwych związków do atmosfery, dążenie do ograniczenia wydobycia nowych kruszyw) oraz determinowane przez inwestorów obniżanie kosztów budowy i remontów dróg.

Naprzeciw tym wymaganiom wychodzą nieustannie doskonalone technologie recyklingu nawierzchni drogowych. W poniższym artykule chciałbym przybliżyć technologię remixingu oraz reformingu (będącą uproszczonym procesem remixingu).

Historia rozwoju metod recyklingu nawierzchni na Świecie

Koncepcja powtórnego wykorzystania uszkodzonych nawierzchni jako źródła surowców do robót drogowych nie jest nowością w technice drogowej. Historię metod recyklingu rozpoczęła firma Warren Brothers z USA już w 1915 roku produkując otaczarkę bębnową, której zadaniem było przetwarzanie starych mieszanek mineralno–asfaltowych. Zmieniło to diametralnie sposób patrzenia drogowców na zużyte nawierzchnie.

Na znaczną skalę recyklowanie nawierzchni asfaltowych stosowano w Holandii po II wojnie światowej, głównie z powodu braku nowych lepiszczy bitumicznych. Lata osiemdziesiąte to dalszy burzliwy rozwój doskonalenia technologii oraz sprzętu, dążono wtedy głownie do stworzenia zespołu maszyn umożliwiających pracę bezpośrednio na drodze. Już wtedy zwracano także uwagę na aspekty środowiskowe, starając się ograniczać emisje dymu podczas pracy maszyn. Dzisiaj firmy dysponują bardzo zaawansowanym sprzętem oraz technologią umożliwiającą często wykorzystanie nawet 100% materiału odzyskanego z istniejących warstw nawierzchni.

Technologia remixingu i reformingu

Proces remixingu umożliwia korektę składu istniejącej mieszanki mineralno–asfaltowej poprzez jej podgrzanie i wymieszanie z nowym materiałem uzupełniającym o odpowiednich właściwościach dzięki czemu otrzymujemy nową warstwę ścieralną charakteryzującą się dobrymi parametrami (szorstkość, równość, jednorodny wygląd). Technologia reformingu jest uproszczoną formą remixingu, w której pomija się proces dodania mieszanki uzupełniającej, wykorzystując jedynie w 100% materiał znajdujący się w istniejącej warstwie nawierzchni. Dużą zaletą współczesnych metod recyklingu jest możliwość pracy bezpośrednio na drodze, metodą „in place” co w znaczący sposób przyczynia się do skrócenia ostatecznego czasu oddania drogi do ruchu.

Remixing (oraz reforming) można stosować gdy istniejąca nawierzchnia charakteryzuje się możliwie jednorodnym składem. Ważne jest, aby dolne warstwy konstrukcji nawierzchni miały odpowiednią nośność oraz stabilność.

Ogólnie możemy wyróżnić trzy podstawowe sytuacje, w których zastosowanie technologii remixingu może przynieść wymierne korzyści zarówno pod względem poprawy jakości nawierzchni, jak i korzyści ekonomicznych, społecznych oraz środowiskowych.

Uszorstnienie nawierzchni:
W przypadku nawierzchni, które z biegiem lat eksploatacji uległy wypolerowaniu w warstwie ścieralnej, często w celu poprawy szorstkości wystarczy rozgrzanie, spulchnienie i ponowne zagęszczenie warstwy. Jednak czasami zabieg ten może okazać się niewystarczający, szczególnie gdy mamy do czynienia z nawierzchniami, które utraciły swoją szorstkość wskutek nadmiernej ilości lepiszcza. Proces remixingu wychodzi naprzeciw tym problemom, umożliwiając wprowadzenie do istniejącej warstwy suchej mieszanki mineralnej i wymieszanie jej z odzyskaną mieszanką mineralno–asfaltową. Zabieg ten usunie przyczynę nadmiernej śliskości nawierzchni dodatkowo zwiększając stabilność nawierzchni.

Naprawa zdeformowanych warstw ścieralnych:
Jeżeli deformacje ograniczone są do warstwy ścieralnej to naprawę można wykonać poprzez wymieszanie istniejącej warstwy z nową, bardziej stabilną mieszanką mineralno–asfaltową. Zaleca się, aby mieszanka uzupełniająca charakteryzowała się lepiszczem o małej wrażliwości termicznej (o dużym indeksie penetracji). W razie potrzeby nowy asfalt można wzbogacić o modyfikatory w postaci polimerów, aby uzyskać szerszy zakres stanu lepko sprężystego nowej warstwy. W przypadku gdy istniejąca warstwa ścieralna jest niestabilna ze względu na nadmierną ilość lepiszcza, to zaleca się dodanie suchego lub lekko otoczonego piasku, co powinno być wystarczające aby zapewnić wymagany wzrost stabilności nawierzchni.

Naprawa spękanych warstw ścieralnych:
Spękania występujące w warstwie ścieralnej mogą być objawem starzenia się i twardnienia asfaltu. Skuteczną metodą walki z tym problemem jest wymieszanie istniejącej mieszanki z nową, wyprodukowaną na bazie miękkiego asfaltu. Zabieg ten spowoduje skuteczne zmiękczenie asfaltu występującego w istniejącej warstwie ścieralnej i zapobiegnie ponownemu wystąpieniu tego typu spękań w założonym okresie eksploatacji nawierzchni. Dopuszcza się również dodanie specjalnych środków recyklujących w celu regeneracji parametrów starego asfaltu, poprzez spryskanie nim rozgrzanej i spulchnionej warstwy nawierzchni.

Tweet