Polityka z priorytetem i restrykcją
Sytuacja taka wymusza przyjmowania dla centrów miast określonej polityki transportowej. Czym ona powinna się charakteryzować? - Przede wszystkim miejska polityka transportowa powinna uwzględniać zasady zrównoważonego rozwoju. W przypadku centrów miast musi być przyjazna dla komunikacji zbiorowej oraz dla ruchu niezmotoryzowanego, natomiast w odniesieniu do ruchu samochodowego rozsądnie restrykcyjna – podkreśla dr inż. Mariusz Dudek z Instytutu Inżynierii Drogowej i Kolejowej Politechniki Krakowskiej.
Polityka ta musi cechować się nastawieniem w kierunku mieszkańców centrów, by nie spowodować wyludnienia tych obszarów i zmiany ich dotychczasowych funkcji. Równocześnie musi uwzględniać aspekty ochrony środowiska oraz ochrony kultury, w celu utrzymania harmonii pomiędzy potrzebami komunikacyjnymi a otoczeniem. Przy tym istotne jest zapewnienie wewnętrznej strukturze gałęziowej transportu równowagi dzięki której transport indywidualny nie wpłynie negatywnie na funkcjonowanie komunikacji zbiorowej czy ruchu niezmotoryzowanego.
Są to więc zasadnicze przesłanki ograniczania ruchu samochodowego w centrach. Dzięki ograniczeniu uzyskuje się efektywniejsze wykorzystanie ciasnych przestrzeni centrów, likwiduje utrudnienia dla preferowanych środków komunikacji zbiorowej, minimalizuje zagrożenia wypadkowe oraz powstrzymuje degradację historycznych zespołów architektonicznych, jak też poprawia funkcjonowanie kompleksów usługowo-handlowych.
Metodą ograniczenia ruchu jest strefowanie jego dostępności (strefa zakazu ruchu, strefa ograniczonego ruchu, strefa ograniczonego parkowania często łączona również z płatnym parkowaniem). Powszechnie stosowane są również środki i rozwiązania inżynierskie z zakresu uspokojenia ruchu.
 |
 |
Ograniczenia w komunikacyjnej dostępności do centrów rekompensowane są poprzez nadanie priorytetu transportowi zbiorowemu. Oznacza to stworzenie konkurencyjnych w stosunku do samochodów osobowych warunków podróżowania, czyli podniesienie możliwości przewozowych publicznego operatora i komfortu przejazdów pojazdami komunikacji zbiorowej, a także zapewnienie sprawnego przejazdu układem ulic (odpowiednie przekroje poprzeczne ulic). W katalogu działań związanych z nadawaniem priorytetu znajduje się również konieczność zapewnienia pasażerom właściwych odległości pomiędzy przystankami i dogodnych dojść do nich, w tym z uwzględnieniem potrzeb osób niepełnosprawnych.
***
- Obecnie pokładamy nadzieję w komunikacji publicznej, zwłaszcza szynowej, w zapewnieniu dostępu do centralnych obszarów miejskich. Ale warto również zwrócić uwagę na inny, dodatkowy fakt. Trzeba gminom uświadomić, jak istotne są realizacje połączeń komunikacją publiczną nowych terenów mieszkaniowych sytuowanych na peryferiach miast. Brak tych połączeń zmusza tych mieszkańców do korzystania z własnych samochodów – zauważa Zygmunt Użdalewicz. Ponadto, zwraca on też uwagę, że problemy komunikacyjne nie dotyczą wyłącznie dużych miast. Podobne problemy dotykają też mniejsze ośrodki, nawet 30-tysięczne miasteczka. One też muszą wprowadzać rozwiązania związane z preferowaniem komunikacji zbiorowej i uspokajające ruch w ich śródmieściach.
Agnieszka Serbeńska
- «« poprz.
- nast.
