Inżynieria ruchu

Zasady dostępności centralnych obszarów Warszawy dla komunikacji indywidualnej w ZSZR cz. ISterując ruchem i korzystając z narzędzi ITS można zarówno zwiększać, jak i ograniczać dostępność obszarów miasta. W przypadku Warszawy ważne jest ograniczenie dostępności obszarów centralnych dla komunikacji indywidualnej z równoczesną uwagą na funkcjonowanie całego systemu transportowego i dbałością o „dostępność całkowitą”  obszarów centralnych rozumianą jako możliwość dotarcia do celu, bez podziału na środki transportu. Jakie są możliwości wykorzystania systemów ITS, w tym systemów sterowania ruchem, do realizacji zamierzeń w rozwoju Zintegrowanego Systemu Zarządzania Ruchem (ZSZR) w Warszawie, by uzyskać docelowy, pełny systemu ITS i zrealizować jego cele.

Modelowanie ruchu wzbudzonego w miastach cz. IIW celu zbadania wpływu zmian w infrastrukturze komunikacyjnej miasta przeprowadzone zostały własne badania o charakterze pilotażowym, których efektem jest próba wyznaczenia wielkości wpływu utrudnień w podróżowaniu na wybór środka i celu podróży.

Modelowanie ruchu wzbudzonego w miastach cz. IDynamiczny rozwój miast, obserwowany w ostatnich latach ma bardzo silny wpływ na aspekty funkcjonalne układu ulicznego. Powstawanie nowych osiedli mieszkaniowych, wielkopowierzchniowych obiektów handlowo-usługowych czy hal produkcyjnych jest znaczącym generatorem ruchu, mającym bardzo silny wpływ na zmiany zarówno w funkcjonowaniu układu ulicznego jak i systemu komunikacji zbiorowej.

Likwidacja transportowych barier dla niepełnosprawnychSosnowiec jest miastem, które zamieszkuje ponad 30 tys. osób z niepełnosprawnością, w tym szacuje się, że ponad 50% to osoby których ułomności są przyczyną trudności w poruszaniu się. Samorząd miasta podjął się więc opracowania i realizacji Program Na Rzecz Osób Niepełnosprawnych, stanowiącego kontynuację programu przygotowanego na lata 2002-2006.

W wyniku przeprowadzonej oceny potrzeb osób z niepełnosprawnością w zakresie mobilności stwierdzono, że posiadany przez miasto tabor autobusowy i tramwajowy jest dla nich niedostępny, a ukształtowanie infrastruktury miasta w zakresie ciągów komunikacyjnych pieszych z kilkunastoma przejściami podziemnymi jest poważną barierą architektoniczną dla osób z niepełnosprawnością ruchową. Pomimo działania na terenie miasta dużej liczby autobusów niskopodłogowych, podjęto decyzję dotyczącą usprawnienia systemu transportu.

Zapowiedziana w Narodowym Programie Rowerowym (2002 r.) nowelizacja prawa o ruchu drogowym (StVO) weszła w życie w 2009 roku. We wprowadzaniu jej przepisów korzystano z doświadczeń we wdrażaniu nowelizacji z 1997 r. Nowelizację zasad ruchu rowerowego połączono z innym ważnym zagadnieniem sformułowanym w  haśle: „mniej znaków drogowych – lepsze oznakowanie“. Celem zmian było m.in. uproszczenie reguł korzystania z infrastruktury rowerowej i uelastycznienie przepisów oraz zwiększenie możliwości gmin w tworzeniu przyjaznych rowerzystom rozwiązań.

Niemiecki program rowerowy cz. INiemcy już od 2002 r. posiadają Narodowy Program Rowerowy. Bazuje on na zagranicznych odpowiednikach, takich jak na przykład Masterplan Fiets Holandii czy National Cycling Strategy Wielkiej Brytanii. Uwzględnia też dotychczasowe działania najważniejszych rodzimych organizacji wspierających ruch rowerowy, jak Niemieckiego Klubu Rowerowego -ADFC, oraz najważniejszych związków, stowarzyszeń, w tym porozumień samorządowych. Przyjęcie i realizacja programu były możliwe dzięki wsparciu parlamentu (Bundestagu). Przewodnim zamierzeniem Narodowego Programu Rowerowego jest: „Ruch rowerowy jako system”.